Ο Ατλαντικός έπαψε να θυμίζει τον καλό ωκεανό που ξέραμε και συνέδεε την Ευρώπη με την Αμερική, στην Μεσόγειο βλέπουμε πια τυφώνες· ο παλιός χάρτης δεν βοηθά. Το εθνικό σκάφος δυσκολεύεται στην πλοήγηση. Ο καπετάνιος και οι αξιωματικοί έκαναν χοντρές ελαφρομυαλιές και κουτουράδες, και συνεχίζουν αδιόρθωτοι το ίδιο βιολί. Στο πλήρωμα έχουν δημοφιλία οι φωνακλάδες χωρίς πρόγραμμα. Τι να κάνουμε λοιπόν; Για να συμμαζέψουμε τα ασυμμάζευτα, να επανεκτιμήσουμε την «Εθνική πυξίδα» της δεκαετίας του 2000; Το GPS για σκυλοπνίχτες;
Το είδαμε κι αυτό το ρετρό. Η υβριδική Καραμανλο-Τσιπρική προπαγανδιστική υποκριτική, ελεεινολογεί την ηττημένη ΕΕ» και με επιμονή λομπίστα τής συστήνει ως φάρμακο «το ρωσικό φυσικό αέριο, που για χρόνια αποτελούσε ενεργειακή γραμμή ζωής για την Ευρώπη».1
Ο Τσιπρο-Καραμανλισμός ήταν η πιλοτική εφαρμογή σε μικρό καράβι, χαλάλι ο μικρός πετυχημένος Τιτανικός. Τώρα, 15 - 20 χρόνια μετά, έχουμε την «πυξίδα» ως Ρωσο-Αμερικανισμό. Οι δυό μεγαλύτερες αρμάδες την έβαλαν αλάθητο οδηγό στις γέφυρες τους.
Μπορεί το Γέηλ να έχασε τον στοχαστή Τίμοθυ Σνάιντερ ο οποίος έφυγε στον Καναδά από σιχασιά για την «Αμερική που ξαναγίνεται μεγάλη». Mπορεί να ζηλεύει η Τζόρτζια Μελόνι. Όμως στο Χάρβαρντ βρήκαν «ρεαλιστές» που ξέρουν να διαπλέουν και τρικυμισμένες θάλασσες και βάλτους, προπαντός όμως είναι συμβατοί με την νέα αμερικανική πολιτική.
Γ. Ρ.
 |
| Καταδρομικό «Москва», ναυαρχίδα του Ρωσικού στόλου στην Μαύρη Θάλασσα (↓ 14.4.2022) |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου