Στην Ελλάδα, όχι ολίγοι θεωρητικά φιλοευρωπαίοι ποικίλων πολιτικο-ιδεολογικών αποχρώσεων - πολιτικολογούντες στα ΜΜΕ αλλά και επαγγελματίες πολιτικοί - συνηθίζουν να καταγγέλουν διαρκώς και με κάθε ευκαιρία, την βραδύτητα στην λήψη αποφάσεων της ΕΕ, τον Ενωσιακό πολιτικό πολιτισμό της επιφυλακτικότητας, την
πολιτική αναποτελεσματικότητα και κυρίως τις ασυνεννοησίες μεταξύ των
κρατών-μελών της Ένωσης. Αυτό έχει την ιστορία του, σε συχνές περιπτώσεις έχει και το δίκιο του, όμως έχει μετεξελιχθεί σε ένα είδος αντανακλαστικής πολιτικής αντίδρασης, χωρίς να περνά από συνειδητές λειτουργίες του εγκεφάλου.
Και έτσι, συνήθως παρά την θέλησή τους, οι φίλοι της Ευρώπης αυτού του είδους εύκολα καταλήγουν να δυσφημούν ο,τιδήποτε συμβαίνει
στην ΕΕ. Τελικά, διαρκώς επαναλαμβανόμενοι, με αυτόν τον επίμονο κατά
λάθος ευρωσκεπτικισμό γίνονται
χρήσιμοι ηλίθιοι, γενναιόδωροι χορηγοί των συνειδητών αντιευρωπαίων, όσων ξέρουν καλά τι κάνουν και γιατί το κάνουν. Εκείνων που το
κάνουν συστηματικά, εκκινώντας και αυτοί από εξίσου ποικίλες θέσεις
εντός του ελληνικού πολιτικού φάσματος.
Φταίει ο ελληνικός πολιτικός χαρακτήρας, θα πουν μερικοί. Πάρα πολλά, και πολύ ποικίλων πολιτικών προτιμήσεων ελληνικά πολιτικά όντα, αγαπούν πολύ το «εδώ και τώρα», είναι αιώνιοι επιθυμητές «ισχυρών ηγετών», εντυπωσιακών χειρονομιών, είναι χρονίως εγκλωβισμένοι σε ημιαληθείς κοινοτοπίες και εντυπωσιάζονται από κουφιοκέφαλα στερεότυπα. Πάντα βιαστικοί, αδιόρθωτα επιπόλαιοι. Στις καλύτερες περιπτώσεις, «στα τρελά τους όνειρα δοσμένοι, πάντα γελαστοί και γελασμένοι», κατά πως έλεγε ο Άλκης Αλκαίος με την φωνή του Δημήτρη Μητροπάνου, καλά να είναι εκεί όπου είναι και οι δυο σπουδαίοι. 
Μακάρι να ήταν έτσι. Δυστυχώς τα ίδια (ενίοτε και χειρότερα) συμβαίνουν και σε «καλύτερες οικογένειες». Π.χ., η τελική πράξη του μακρόσυρτου δράματος, κατάληξη του οποίου ήταν το Brexit, πυροδοτήθηκε από τους λίγους σχετικά ευρωπαιόφιλους Συντηρητικούς. Επισφραγίστηκε με την πολιτικά ανεύθυνη συμπεριφορά της τότε ηγεσίας του κατά πλειοψηφία ευρωπαιόφιλου Εργατικού Κόμματος, αλλά και με την αδιαφορία του (θεωρητικά πολύ ευρωπαιόφιλου) Φιλελεύθερου Κόμματος.
Στην Γερμανία, η αναμφισβήτητα ευρωπαιόφιλη και δημοκρατική Ένωση των Χριστιανοδημοκρατών και των Βαυαρών Χριστιανοκοινωνιστών, αντί να στερεώσει ως ακρογωνιαίο λίθο του «τείχους προστασίας» απέναντι στην αντιευρωπαϊκή, φιλοMAGA και φιλοπουτινική AfD τον Ευρωπαϊσμό (όπως είχε κάνει σε άλλες περιστάσεις ο δικός της Χέλμουτ Κολ), καταγίνεται πάλι με ασκήσεις πρακτικού ευρωσκεπτικισμού: Μεγάλα τμήματα της αμφισβητούν την οικοδόμηση μιας κοινής πολιτικής της ΕΕ για Ισραήλ και Παλαιστίνη, ακόμη και κόντρα στον καγκελάριο Μερτς. Αλλά και μέσα στην ίδια την ηγεσία της υπονομεύουν ανοιχτά την πολιτική της ΕΕ για την ενεργειακή μετάβαση και το Green New Deal. Δηλαδή, εδώ και καιρό, ακόμη και την δική τους Πρόεδρο φον ντερ Λάιεν. Ενώ στην εσωτερική πολιτική, ήδη από πολύ πριν τις τελευταίες πρόωρες εκλογές έως και πρόσφατα, αυτή η ίδια ηγεσία Μερτς έβλεπε ως κύριο εχθρό όχι την αντιευρωπαϊκή εθνικολαϊκίστικη AfD, αλλά το καθαρά φιλοευρωπαϊκό Κόμμα των Πρασίνων. Μεγάλο μέρος των μιντιακών υποστηρικτών της συνεχίζει το ίδιο βιολί. Πολλοί δικοί τους πριονίζουν με πολλούς τρόπους και τον τωρινό κυβερνητικό συνασπισμό τους με τους Σοσιαλδημοκράτες. Άλλοι από αυτούς έχουν την (αποδεδειγμένα) αυταπάτη ότι μπορούν να καταπολεμήσουν την AfD υιοθετώντας μέρη του προγράμματός της, άλλοι, αντίθετα, επειδή επιθυμούν να συμμαχήσουν μαζί της.
Στις άλλες εθνικές οικογένειες, καθεμιά θα αντιμετωπίσει όπως μπορεί το δικό της οικογενειακό πρόβλημα. Εμείς, ως Κοινοτικοί εξ αγχιστείας συγγενείς τους, επιτρέπεται και επιβάλλεται να έχουμε άποψη για τα οικογενειακά τους προβλήματα. Μάλιστα, στην προκειμένη περίπτωση, αυτό το πρόβλημα τους είναι κατά βάση ίδιο με το δικό μας
Για ό,τι αφορά τους ημεδαπούς και την δική μας οικογένεια, το τεστ αλήθειας είναι ένα: Ας μας πουν αυτοί οι θεωρητικά ευρωπαιόφιλοι του όλου δημοκρατικού μας φάσματος, οι σφοδροί επιθυμητές γρήγορων και δυναμικών αποφάσεων στις Βρυξέλλες, εάν κατά τη γνώμη τους η Ελλάδα πρέπει να
υποστηρίξει ή όχι την κατάργηση της ομοφωνίας (και των «βέτο») στην λήψη βασικών
αποφάσεων εντός του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Γιατί δυστυχώς, οι πιο πολλοί αποφεύγουν να ανοίξουν τα χαρτιά τους. Όσο για τους άλλους, τους συνειδητούς αντιευρωπαίους, δεν χρειάζεται να τους ρωτήσουμε. Ξέρουμε.
Γ. Ρ.
Ποιά πολιτική ατζέντα για την Ευρώπη; Να αφεθεί να την παρασύρει το ρεύμα; 'Η να ανηφορίσει το ποτάμι κόντρα στο ρεύμα;
Sebastian Fischer, Jan Friedmann, Florian Gathmann, Maria Fiedler, Paul-Anton Krüger, Christoph Schult: Die härtere Gangart des Kanzlers gegenüber Israel entzweit die Union, Der Spiegel,18.9.2025
CDU-nahe Studie (Konrad-Adenauer-Stiftung): Rechte Parteien durch Kooperation zu zähmen, funktioniert nicht, Der Spiegel, 18.9.2025 Merz sieht Grüne nach wie vor als Hauptgegner, Deutschlandfunk, 3.7.2023
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου