Πέρασαν 16 χρόνια από το 2008, τότε που μια από τις εμβληματικές προσωπικότητες της Ανανεωτικής Αριστεράς, χωρίς ψευδαισθήσεις, με λεπτή ειρωνεία και πολιτική διορατικότητα, καλούσε σε υποστήριξη του «κόμματος που μας έλαχε». Εννοούσε τον τότε ΣΥΝασπισμό και όχι τον υπό δημιουργία ΣΥΡΙΖΑ. Το σίγουρο είναι, ότι από τότε μέχρι σήμερα συνέβησαν πελώριες μεταλλάξεις στη φυσιογνωμία του πολιτικού και ιδεολογικού χώρου που κάλυπτε κάποτε ο ΣΥΝασπισμός και της διευρυμένης συνέχειας του που γνωρίσαμε ως ΣΥΡΙΖΑ.
Η επώαση και ολοκλήρωση αυτής της πολιτικής μετάλλαξης είχε αρχίσει ήδη πριν το 2008. Κράτησε δύο δεκαετίες. Πρώτα με την «χύμα Αριστερά» της δεκαετίας του 2000 (περίοδος προεδρίας Αλαβάνου στον ΣΥΝασπισμό και ίδρυση ΣΥΡΙΖΑ) και μετά με την «αντιμνημονιακή Αριστερά» της δεκαετίας του 2010. Αυτές οι δύο δεκαετίες οπισθοδρόμησαν το σύνολο του πολιτικού προσωπικού του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ, το παραδοσιακό κοινό της Ανανεωτικής Αριστεράς και κυρίως όσους πολίτες νεότερων γενιών παρακολούθησαν με ενδιαφέρον αυτή την μετά το 2000 πολιτική μετάλλαξη. Το οπισθοδρόμησαν πολύ πίσω από τις όποιες πολιτικές κατακτήσεις, λίγες ή περισσότερες, που είχαν προσκομίσει ο ευρωκομμουνισμός, η όλη Ανανεωτική Αριστερά και άλλα κινήματα και ρεύματα ανανέωσης και πολιτικής χειραφέτησης, σε μια πορεία δεκαετιών, από τα τελευταία χρόνια της δικτατορίας μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 1990. Τώρα φαίνονται τα οριστικά αποτελέσματα της μετάλλαξης και ολοκληρώνονται τα τελικά κομματικά προϊόντα της. Είναι η όψιμη εποχή του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και το κόμμα της Νέας Αριστεράς.
Το σκληρό και στυγνό πολιτικό πρόβλημα είναι το εξής: Η πλήρης πολιτική μετάλλαξη τυφλώνει αυτό το κοινό και έχει αμβλύνει ανεπανόρθωτα την πολιτική οξύνοια του αντίστοιχου πολιτικού προσωπικού. Έτσι, δεν μπορούν να δουν την πραγματικότητα, να διακρίνουν επείγουσες προτεραιότητες και στρατηγικές επιλογές, να σκεφτούν και να πράξουν πολιτικά στις σημερινές συνθήκες.
 |
| 2011 στην παιδική χαρά (ή, παραφράζοντας τον «Μπολιβάρ» του Νίκου Εγγονόπουλου, «Στρατηγέ Ευκλείδη, τι γύρευες στην Πλατεία, εσύ ένας Οξφορδιανός;») |
Π.χ. δεν μπορούν να δουν τη νέα κατάσταση και τα νέα καθήκοντα ενόψει της νέας γεωπολιτικής πραγματικότητας για την Ελλάδα, την Ευρώπη και τον πλανήτη ολόκληρο, μετά την αυτοκρατορική επίθεση του Πούτιν στην Ουκρανία (με στήριξη ισχυρών διεθνών συμμάχων του από την Κίνα και όχι μόνον, για τους δικούς τους απολύτως ιδιοτελείς λόγους). Ούτε μπορουν να διακρίνουν το απολύτως επείγον ζητούμενο της ενεργειακής μετάβασης, με προστασία των πληθυσμών και των οικονομικών δραστηριοτήτων εν μέσω κλιματικής κατάρρευσης. Ούτε βλέπουν τις αλλαγές των ρυθμίσεων της παγκοσμιοποίησης και τις συνέπειες των τεχνολογικών αλλαγών. Ούτε κατανοούν τις ανάγκες για ανασυγκρότηση των παραγωγικών δραστηριοτήτων για προσαρμογή στις νέες συνθήκες, περιβαλλοντικές, γεωπολιτικές, κοινωνικές, τεχνολογικές.
Διαβάζουμε ή ακούμε σκέψεις και ιδέες για τέτοια πράγματα, πότε πότε. Αλλά σπάνια. Αποκλειστικά και μόνον ως αποκλίνουσα, ως αιρετική σχολιογραφία σε sites και εφημερίδες. Ποτέ ως μέρος του επίσημου λόγου των ανθρώπων της πάλαι ποτέ «Ριζοσπαστικής Αριστεράς». Τίποτε από αυτούς που μένουν στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, ούτε από αυτούς που έφυγαν και ίδρυσαν το κόμμα Νέα Αριστερά. Η πικρή αλήθεια είναι ότι σχεδόν τίποτε αξιοπρόσεκτο και στερεό δεν ακούμε και από άλλες κατευθύνσεις, είτε από δεξιά, είτε από αριστερά, είτε από το κέντρο, σύμφωνα με τη συμβατική πολιτική γεωγραφία.
Ας το δούμε πρακτικά και άς προσπαθήσουμε να θέσουμε το κρίσιμο ερώτημα για λογαριασμό αυτού του πολιτικού χώρου. Ιδού το δίλλημμα: Είναι αυτός ο πολιτικός κόσμος της πάλαι ποτέ «Ριζοσπαστικής Αριστεράς» υπό τη σημερινή του μορφή, ικανός να συζητά κρίσιμες πολιτικές επιλογές και στρατηγικές για το σήμερα και για το αύριο; Ή είναι οριστικά παρωχημένος, προορισμένος για το μουσείο της πολιτικής, για το κατά Ανδρέα Παπανδρέου «χρονοντούλαπο της ιστορίας»;
Με άλλα λόγια: Ποιά είναι ελπιδοφόρα και ρεαλιστική επιταγή για αυτόν τον κόσμο; Ριζικός πολιτικός μετασχηματισμός αυτού του πολιτικού χώρου; Ή μήπως απεμπλοκή, απεγκλωβισμός όσων συμμετασχόντων μπορούν να σωθούν, για να σωθούν όσα μπορούν να σωθούν, για διαφυγή από ένα πολιτικό ερείπιο που δεν είναι πια επανορθώσιμο, με την ελπίδα της οικοδόμησης ενός άλλου, διαφορετικού και βιώσιμου πολιτικού όλου; Αυτό το νέο όλον, άν θέλει να είναι βιώσιμο, δεν θα θυμίζει καθόλου ΣΥΡΙΖΑ των δεκαετιών 2000 και 2010, ούτε τίποτε από την αλήστου μνήμης «Ριζοσπαστική Αριστερά».
Το μεγάλο πρόβλημα γι' αυτούς τους ανθρώπους δεν είναι οι ηγεσίες τους και οι Πρόεδροι, ακόμη και άν υποθέταμε ότι αυτές οι ηγεσίες έχουν τις καλύτερες προθέσεις και τις πιο μεγάλες ικανότητες, ή ακόμη και άν υποθέταμε ότι έχουν τις χειρότερες προθέσεις και τις πιο μικρές ικανότητες. Το μεγάλο πρόβλημα είναι ο τρόπος με τον οποίο συνήθισαν να σκέφτονται οι όποιοι κομματικοί κορμοί και «βάσεις» έχουν απομείνει στα δύο αυτά κόμματα. Και το ακόμη πιο μεγάλο πρόβλημα είναι τα στελέχη τους, τα λεγόμενα μεσαία και τα κάτω από αυτά.
O κόσμος που έχει απομείνει στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ ή έφυγε και συμμετέχει στο κόμμα Νέα Αριστερά, μοιάζει (όπως έμοιαζε εδώ και καιρό) με εγκλείστους ενός πολιτικού echo chamber, αλλά τώρα πια χωρισμένου σε δύο θαλάμους ή κλωβούς αντήχησης. Οι ήχοι που παράγονται στο εσωτερικό των κλωβών αντηχούσαν και αντηχούν ξανά και ξανά, επειδή προσκρούουν στα ηχομονωμένα τοιχώματα τους. Αυτά δεν επιτρέπουν σε άλλους ήχους να εισέλθουν απ’ έξω, ούτε αφήνουν τους ήχους που γεννιώνται μέσα στους κλωβούς να ακουστούν ευκρινείς και κατανοητοί από ακροατές που βρίσκονται έξω από τους κλωβούς. Πόσο μάλλον τώρα! Εσωτερικά παράγονται ήχοι όλο και πιο αταίριαστοι, δυσαρμονικοί. Ακούγεται μια ακατανόητη χορωδιακή κακοφωνία, κατάλληλη μόνον για να παρηγορεί ένα εθισμένο κοινό.
 |
| Εικόνα από ψηφοφορία στην ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ - εν έτει 2024 *** |
Το άλλοτε κόμμα-συμπίλημα ΣΥΡΙΖΑ από το 4,6 % το 2009, εκτοξεύτηκε μέσα σε 5,5 μόνον χρόνια στο 36 % (2015), κρατήθηκε στο 31,5 % το 2019, και τέσσερα χρονια μετά συρρικνώθηκε απότομα στο 17,5 %. Στην πορεία αυτή, πάντα δυσκολευόταν να βρεί έστω και λίγα αυτοδιοικητικά στελέχη και δεν είχε ποτέ σοβαρή συμμετοχή σε συνδικάτα (εκτός λίγων, εμφανώς «μεσαιοταξίτικων», κατηγοριών μισθωτής ή «ελεύθερης» απασχόλησης). Έρχεται μετά δυσκολίας δεύτερο και καταϊδρωμένο στις ψήφους των νέων για το κοινοβούλιο, ενώ οι προσκείμενες σ' αυτό φοιτητικές παρατάξεις δεν έπιασαν ποτέ ούτε καν 2 % συνολικό ποσοστό σε φοιτητικές εκλογές. Τι μπορούν να κάνουν τώρα, στα πολύ δύσκολα, οι δύο απόγονοι ενός τέτοιου κόμματος;
Η μετάλλαξη έχει ολοκληρωθεί εδώ και καιρό. Έχουμε μπροστά μας έναν πολιτικό κορμό που προσπαθούσε μονίμως να μιμηθεί στοιχεία της λαϊκίστικης ρητορικής, όπως εκείνης του παλαιού ΠΑΣΟΚ (δηλαδή του ΠΑΣΟΚ πριν αναλάβει την εξουσία το 1981) ή της μετά το 2000 ΝΔ των Κ. Καραμανλή και Α. Σαμαρά. Και δίπλα έχουμε μια διάσπαση, σαν τις πολλές που συνέβησαν τότε στο παλαιό ΠΑΣΟΚ. Μάλιστα, τα κάποιας ηλικίας στελέχη της Νέας Αριστεράς είναι εκείνα που στη δεκαετία του 2000 παραιτήθηκαν από τα δικαιώματα τους στην πολύτιμη πολιτική κληρονομιά της Ανανεωτικής Αριστεράς και την ξεπούλησαν για να αποκτήσουν τα φω μπιζού της «Ριζοσπαστικής». Και επί 2 δεκαετίες βάδισαν σαν υπνοβάτες τον ετεροκαθορισμένο πολιτικό δρόμο που τους προσφέρθηκε από πολιτικούς χώρους αντίπαλους μέχρι τότε εντός της ευρύτερης Αριστεράς. Τώρα ισχυρίζονται ότι ξύπνησαν. Πολύ αργά. Αλλά το χειρότερο είναι άλλο. Ο πολιτικός λόγος τους δείχνει ότι συνεχίζεται ο βαρύς ύπνος. Και φαίνεται πως ήταν ήδη αργά για αφύπνιση πολύ πριν το έτος της εκλογικής ήττας 2023.
Ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ βαδίζει σταθερά στον ίδιο δρόμο όπως και ο προ το 2023. Στο δρόμο του αρχηγικού κόμματος με θολή πολιτική φυσιογνωμία, ελπίζοντας ότι μια λαϊκίστικη ρητορική μπορεί να γεμίζει το κενό πολιτικής και προγράμματος.
Ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ βαδίζει σταθερά στον ίδιο δρόμο όπως και ο προ το 2023. Στο δρόμο του αρχηγικού κόμματος με θολή πολιτική φυσιογνωμία, ελπίζοντας ότι μια λαϊκίστικη ρητορική μπορεί να γεμίζει το κενό πολιτικής και προγράμματος.
Η μονίμως θολή πολιτική φυσιογνωμία, το 2010, το 2012 ή το 2015 ήταν βέβαια αποτέλεσμα συνειδητής πολιτικής επιλογής. Ο ΣΥΡΙΖΑ εξ αρχής ήθελε να κάθεται σε πολλές καρέκλες και προσπάθησε να σταθεί όρθιος πατώντας σε πολλές βάρκες. Έκανε αυτό που δεν είχαν κάνει οι πραγματικοί ανανεωτικοί αριστεροί των δεκαετιών του 1970, του΄80 και του ΄90: Προσπάθησε να γίνει πολιτικός φορέας «της Αριστεράς» γενικώς και αορίστως, κόμμα του κοπανιστού αέρα και του πιάσ-το-αυγό-και-κούρευτο, χωρίς συνεκτικό πολιτικό ιστό και χωρίς πραγματικό πολιτικό πρόγραμμα. Δηλαδή επέμενε εμμονικά να είναι κόμμα ανίκανο για δημιουργική παρέμβαση μακράς πνοής στο πολιτικό γίγνεσθαι. Πορεύτηκε αντίρροπα στην ήδη 40χρονη, άν και ημιτελή, πολιτική παράδοση της Ανανεωτικής Αριστεράς. Ιδρυτική πράξη εκείνης της παράδοσης ήταν η σκληρή ενδοαριστερή ρήξη του 1968, η διάσπαση του ΚΚΕ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ επιχείρησε να ακυρώσει εκείνη την ανολοκλήρωτη διαδρομή που κράτησε από το 1968 μέχρι περίπου το 2008, με τα δειλά της βήματα (δεν έλειπαν και τα οπισθοχωρητικά). Ήταν διαδρομή χωρίς μεγάλες πολιτικές επιτυχίες, ωστόσο πολιτικά διακριτή και δυνητικά εξελίξιμη σε ένα νέο πολιτικό Όλον, ευρύτερο αλλά και σαφέστερο. Ήταν μια δυνατότητα που την διέκρινες, π.χ., από τις επαφές Κόκκινου και Πράσινου, Ανανεωτικής Αριστεράς και Οικολογίας, στις δεκαετίες του 1980 - 1990, αλλά και από ποικίλα άλλα πράγματα. Την διέβλεπε κανείς τότε, περιδιαβάζοντας στις στήλες του Πολίτη και της Νέας Οικολογίας, αλλά επίσης της τότε Αυγής (της πραγματικής!), της Ελευθεροτυπίας, της Εποχής, της Οικοτοπίας, του Αντί. Ακόμη και στο στενά κομματικό-πολιτικό πεδίο, την ενσάρκωνε με τον σαφέστερο και πιο δυναμικό τρόπο ο πιο διακριτός πολιτικός της Ανανεωτικής Αριστεράς, ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης.
Αντίθετα σε τέτοιους πειρασμούς αποσαφήνισης και διεύρυνσης, ο ΣΥΡΙΖΑ ήθελε να είναι «η Αριστερά», δηλαδή ένα κράμα
«του “σοβιετικού κομμουνισμού” που διακονούσε το KKE, του πασοκικού λαϊκισμού [...] και του εξωκοινοβουλευτικού ακτιβισμού των ποικίλων αριστερισμών, που, όσο περνούσε ο καιρός, μεταλλάσσονταν σε νέα σχήματα, αφήνοντας ωστόσο στο τοπίο έναν κινηματικό σάλαγο που προσπαθούσε να βρει αναλογίες και να αντλήσει εγκυρότητα σε τριτοκοσμικά κινήματα της Λατινικής Aμερικής και της Mέσης Aνατολής» - είναι μια περιγραφή του όλου αριστερού πολιτικού τοπίου, ήδη στα τέλη της δεκαετίας του 2000 (πλην ολίγων «Λακεδαιμονίων»), με τα λόγια του ανθρώπου στον οποίο ήδη παραπέμψαμε, του Άγγελου Ελεφάντη.
Από την κληρονομιά της Ανανεωτικής Αριστεράς, ο ΣΥΡΙΖΑ κρατούσε μόνον όσα απομεινάρια του φαινόταν κατάλληλα για το πολιτικό τουρλού που ορεγόταν. Και δεν έλαβε υπόψη ένα άλλο πολύ σημαντικό αντικειμενικό μεινονέκτημα του, που έμελλε αργότερα, μόλις «χωνεύτηκε» από την κοινωνία η χρεωκοπία και εθνική αποτυχία της περιόδου 2008-2015, να γίνει βασική αιτία της μη βιωσιμότητας του ΣΥΡΙΖΑ. Αντίθετα από το ΠΑΣΟΚ του 1981, ο κορμός του ήταν εκ γενετής κολοβωμένος, κορμός με κεφάλι αλλά χωρίς χέρια και πόδια: Έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησε να είναι κόμμα με λαϊκίστικη ρητορική, σε αρκετό βαθμό και κόμμα αρχηγικό, αλλά χωρίς «λαό» πολιτικά διακριτό, πολιτικά διαρθρωμένο και οργανωμένο. Και σε εντελώς άλλες συνθήκες, 25 χρόνια μετά το 1981.
Η προτροπή και ευχή «να οργανώσουμε και να οργανωθούμε» ως διακριτό πολιτικό υποκείμενο με αρχή μέση και τέλος, είχε ως παραλήπτη τον κόσμο του παλιού ΣΥΝασπισμού. Αλλά στον μετά το 2008 ΣΥΡΙΖΑ δεν έγινε αποδεκτή ποτέ στην πράξη.
Με τόση θολούρα και άρνηση πολιτικής σαφήνειας και κοινωνικής αγκύρωσης, τη θέση του πολιτικού περιεχομένου και του ρεαλιστικού προγράμματος πήραν τα φανταχτερά πυροτεχνήματα, οι σουρρεαλιστικές χειρονομίες, οι προκλήσεις και τα παρδαλά ιδεολογικά (δηλαδή ψευδαισθητικά) περιτυλίγματα. Έτσι, βήμα-βήμα, φτάσαμε στην κορύφωση, στις άνω-κάτω πλατείες, στους νταουλιέρηδες που χόρευαν τις αγορές, στον Βαρουφάκη και στο νούμερο παντομίμας με τον Ντάισελμπλουμ, στους Λαφαζαναίους με τις υποκλίσεις σε Ρώσους ολιγάρχες. Ή στην υπόσχεση για μια «αντιμνημονιακή συμμαχία μέχρι και με τον διάβολο».*
Πως μπορούσε να ασκήσει κυβερνητική πολιτική σε δύσκολες συνθήκες ένα τέτοιο κόμμα-πάτσγουωρκ; Π.χ. πώς, εν μέσω χρεωκοπίας και εθνικής αποτυχίας, να κατάφερναν να βρούν κοινή γλώσσα για να χειριστούν έναν από τους ακρογωνιαίους λίθους της ανανεωτικής αριστερής πολιτικής, την «ευρωπαϊκή προοπτική», χωρίς να βλέπουν την ΕΕ «όπως ο διάολος το θυμιάμα» (πάλι λόγια του Ελεφάντη); Πως να τα ΄βρισκαν πολιτικά ο Αλέξης Τσίπρας («εθνικό μας νόμισμα είναι το ευρώ») και η δραχμιστική «Αριστερή Πλατφόρμα» των Λαφαζαναίων με την φανερή ρωσική πολιτική ατζέντα της; Το 2015, εκείνο το πολιτικό τουρλού το συμπλήρωσε μοιραία ο Γιάνης Βαρουφάκης. Όχι τυχαία, αυτός μπορεί και κινείται με άνεση ανάμεσα στους αγγλοσαξωνικούς Brexiters μέντορες του 2015 και στους πιο σκληρούς ημεδαπούς Πουτινίστας.
Στην πιο κρίσιμη στιγμή της όλης κομματικής σταδιοδρομίας του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή στους 6 πρώτους μήνες του 2015, ο Γιάνης Βαρουφάκης έγινε για λίγο ο δοτός αλλά πραγματικός πολιτικός οδηγός αυτού του κόμματος, με απόφαση του προέδρου του και με ενθουσιώδη στήριξη σχεδόν όλων των κομματικών μελών και στελεχών. Η συνέχεια είναι αποκαλυπτική. Ο κ. Βαρουφάκης και το ΜΕΡΑ25 του, σταθεροί στις ιδέες τους, ήδη στις κοινοβουλευτικές εκλογές του 2023 κατάφεραν να συμμαχήσουν (...οικολογικά και φιλειρηνικά), με τους υπέρμαχους των «πολύπλευρων εμπορικών σχέσεων με τη Ρωσία στον τομέα της ενέργειας» και της «πλήρους αξιοποίησης του λιγνίτη». Τώρα ανέπτυξαν και ιδιαίτερους δεσμούς με μια μικρή πολιτική ομάδα από την Ιρλανδία, η θερμή σχέση της οποίας με το καθεστώς Πούτιν προκαλεί διαρκώς αναταραχή στην Ομάδα της Αριστεράς στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο (GUE/NGL), στην οποία η ιρλανδική ομάδα συμμετέχει ως «ανεξάρτητη». Αντι-Κοινοτικό να είναι, κι ό,τι θέλει άς είναι.
 |
| Η «Εθνική Ριζοσπαστική Δεξιά» και η «Λαϊκή Ριζοσπαστική Αριστερά» συνεννοούνται πολύ καλά. Προπαντός όταν πρόκειται για την κοινή Μητέρα Πατρίδα τους και ιδίως για τον κοινό Πατερούλη τους (5.9.2024) *** |
Εν τω μεταξύ, οι πνεύμονες και το νευρικό σύστημα του κολοβού σώματος «Ριζοσπαστική Αριστερά», δηλαδή τα λεγόμενα μεσαία και κατώτερα στελέχη της, έχουν ρουφήξει μέχρι την τελευταία σταγόνα όλες τις πολιτικές φαντασιώσεις και (α)πολιτικές συμπεριφορές μιας ολόκληρης χαμένης 15ετίας (2007-2023), σαν δηλητήριο με συστατικά μεταλλαξιογόνες ιδεολογίες. Τι μπορούν να κάνουν τώρα;
Να ξαναζωντανέψουν αυτά τα περασμένα, αλλά καθόλου ξεχασμένα, τα λείψανα των δεκαετιών 2000 και 2010. Ζωντανεύουν οι νεκροί;
Θα μπορούσαν βέβαια να ξαναζωντανέψουν, να επικαιροποιηθούν και έτσι να γίνουν χρήσιμες για τα χρόνια που βιώνουμε και που έρχονται, δηλαδή για τις δεκαετίες 2020 και του 2030, μερικές από εκείνες τις προ 2000 πολιτικές κατακτήσεις που διατηρούν ακόμη εγκυρότητα, επειδή αντέχουν σε μια παρατεταμένη ιστορική-πολιτική διάρκεια, αυτή που μετριέται με 50-ετίες ή 30-ετίες. Αντέχουν, επειδή άν και χρόνια ξεχασμένες ως «πράγματα του παρελθόντος», τις δικαιώνει μια νέα κατάσταση.
Παντού και προπαντός στην Ελλάδα, η δεκαετία του 2020 έχει ανάγκη από δομικές πολιτικές βαθιών, πολύπλευρων και βιώσιμων μεταρρυθμίσεων**. Δηλαδή δημιουργικές απαντήσεις για τον χαοτικό κόσμο της τρίτης δεκαετίας του 21ου Αιώνα και στερεές αναζωογονητικές ιδέες για μια Ελλάδα, η οποία αποδεδειγμένα και με νούμερα, είναι το τελευταίο βαγόνι του Κοινοτικού ευρωπαϊκού συρμού. Προπαντός θα χρειαζόταν ένα επείγον άνοιγμα σε ό,τι ζωντανές κοινωνικές δυνάμεις μας έχουν απομείνει, ακριβώς επειδή πρόκειται για την Ελληνική κοινωνία, δηλαδή μια κοινωνία παρακμάζουσα από πολιτική και πολιτισμική άποψη, όλο και πιο υποβαθμιζόμενη.
Αντί δομικής δημιουργικής πολιτικής, τούτος ο πολιτικός χώρος συνεχίζει να επικεντρώνεται κυρίως σε υποκατάστατα πολιτικής, με εμμονή στο πόσο «κακός» είναι ο αντίπαλος ή και άλλοι κομματικοί ανταγωνιστές. Βλέπουμε μια αντιπολιτευτική πολιτική παρουσία που συρρικνώνεται στους ρόλους του δικηγόρου, του εισαγγελέα και του αγορανομικού ελεγκτή. Αυτό δείχνει ότι ο πολιτικός χώρος που αφήνει ως κληροδότημα η «Ριζοσπαστική Αριστερά» είναι κενός περιεχομένου. Και αυτή είναι μια άλλη μεγάλη διαφορά με το προ του 1981 ΠΑΣΟΚ. Γιατί εκείνο, εκτός από χαρισματικό αρχηγό, εκτός από λαϊκίστικη ρητορική, εκτός από αερολογίες του τύπου «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ ίδιο συνδικάτο» (τις οποίες, ευτυχώς, ποτέ δεν είχε πρόθεση να κάνει πράξη), και εκτός από όλο το θορυβώδες χαρντ ροκ ενάντια στη Δεξιά αντίπαλο, είχε και βαρύ μεταρρυθμιστικό πολιτικό πρόγραμμα για τον καιρό του. Είχε και οργανωμένη λαϊκή βάση.
Αλλά τώρα πια, είτε ως ΣΥΡΙΖΑ είτε ως Νέα Αριστερά, τούτο
το πολιτικό προσωπικό, μετά την αποτυχημένη του διαδρομή ως
«Ριζοσπαστική Αριστερά», μετά την αποκάλυψη ότι εκείνος «ο βασιλιάς ήταν
γυμνός» και τα λαμπρά ρούχα του φαντασιώσεις και τρυκ μαθητευόμενων μάγων, μόνον αυτό μπορεί να κάνει: Να λειτουργεί ευκαιριακά, χωρίς πρόγραμμα, χωρίς δομική και βαθιά μεταρρυθμιστική πολιτική, χωρίς σχέδιο για να αλλάξει εκ βάθρων η παρακμάζουσα χώρα. Και χωρίς πραγματική, οργανωμένη σε κοινωνικούς χώρους λαϊκή βάση. Όπως έκανε στην περίοδο της χρεωκοπίας, αφενός στηρίζει τις πολιτικές του ελπίδες στην αναμονή μιας μειοψηφικής λαϊκής διαμαρτυρίας και «αγανάκτησης» κατά των αντιπάλων πολιτικών δυνάμεων, ενώ αφετέρου βολεύεται και συντηρείται, χωρίς να το ομολογεί, με την όλο και ευρύτερη αδιαφορία για την πολιτική, με την απόσυρση όλο και πιο πολλών πολιτών ακόμη και από τις εκλογικές τους υποχρεώσεις.
Η «Ριζοσπαστική Αριστερά» τέλειωσε· όμως το πολιτικό της προσωπικό αλλάζει μόνον ιδεολογικό περιτύλιγμα. Και μένει πάντα ίδιο, θολό, προσχηματικό, το πολιτικό περιεχόμενο.
Γιώργος Β. Ριτζούλης
 |
| Σύνολο έγκυρων, ψήφοι της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ (ή ΣΥΝ), του ΠΑΣΟΚ και της «Ευρύτερης Ακροδεξιάς» στις 13 βουλευτικές εκλογές της περιόδου 1993-2023. |
 |
| Έγκυρα 1993 - Ιούνιος 2023, περιλαμβανομένου του δημοψηφίσματος τον Ιούλιο του 2015 |
* Αυτή η φαουστική φιλοδοξία για κερδοφόρα «παιχνίδια με τον διάβολο» έγινε πράξη όταν εκείνος ο «ριζοσπαστισμός» βρέθηκε σε θέση ισχύος. Τα είδαμε με τους ΑΝΕΛ του κ. Καμμένου ως ελάσσονες συγκυβερνώντες (2015-2019) και με την παροχή πολιτικής ασυλίας στην κυβέρνηση ΝΔ 2004-2009, εκείνη που γκρέμισε το ελληνικό κάρο βαθιά στη χαράδρα. Τα είδαμε και με την άνοδο στην Προεδρία της Δημοκρατίας του Νο 2 εκείνης της καταστροφικής κυβέρνησης. Θα άξιζε τώρα να μας αποκάλυπτε ο Αλέξης Τσίπρας τη στερνή του γνώση, όπως μίλησε για τις «αυταπάτες» του 2012-2015, για τον «εγκλωβισμό» της κυβέρνησης του το 2015 από «πρόσωπα
που είχαν προσωπικές ατζέντες», για την «ατυχή διαχείριση των
τηλεοπτικών αδειών» και για «λάθη στους χειρισμούς» του σκανδάλου
Novartis.
Εκείνη η «Ριζοσπαστική Αριστερά», σε αντιδιαστολή με τις φιλίες της με την «αντιμνημονιακή» Δεξιά, αντιμετώπισε ως κατεξοχήν εχθρικές, όσες προτάσεις για μια άλλη, πραγματικά φιλολαϊκή και ορθολογική αντιμετώπιση της χρεωκοπίας ερχόταν από ανθρώπους που δεν «ριζοσπαστικοποιήθηκαν» και έμειναν στην Ανανεωτική Αριστερά, π.χ. τούτη εδώ (κύριος «δράστης» της ήταν ο Δαμιανός Παπαδημητρόπουλος, παλαιότερα βασικός συνεργάτης του περιοδικού ο Πολίτης). Είναι και αυτό μια υπενθύμιση, τώρα που ο χρόνος έδειξε για πολλοστή φορά πόσο κουφιοκέφαλοι είναι όσοι τρέφουν ελπίδες κάνοντας «συμμαχίες με τον διάβολο». Ο ίδιος ο Γκαίτε, ο συγγραφέας του Φάουστ, έλεγε: «Aν ο κροκόδειλος έφαγε τον εχθρό σου, αυτό δεν σημαίνει πως έγινε και φίλος σου»
** Δομική πολιτική βαθιών μεταρρυθμίσεων σημαίνει πράγματα όπως το εξής: Π.χ., με αφορμή το δυστύχημα των Τεμπών, να ανοίξει μια πολιτική συζήτηση για το πως η χώρα θα αποκτήσει πραγματικό σιδηροδρομικό δίκτυο, αντάξιο ευρωπαϊκής χώρας. Απολύτως σύγχρονο, απολύτως ασφαλές, ολοκληρωμένο, Εν έτει 2024 είναι απολύτως επείγουσα προτεραιότητα, οικολογικά και οικονομικά αναγκαίο, να τεθεί ως πολιτικό αίτημα και να διατυπωθεί ως εφαρμόσιμο σχέδιο η δημιουργία Σιδηροδρομικού Άξονα Δυτικής Ελλάδας και Σιδηροδρομικής Εγνατίας. Επίσης, είναι καιρός να γίνει η σιδηροδρομική επαν-ένωση με τις συνορεύουσες χώρες και με την Κεντρική Ευρώπη (όπως έκαναν οι ...Οθωμανοί ήδη το 1888), και φυσικά να επανακατασκευαστεί το Πελοποννησιακό σιδηροδρομικό δίκτυο, πλήρες και σύγχρονο.
Για ό,τι αφορά την κοστολόγηση και χρηματοδότηση, το παραπάνω παράδειγμα θέτει το μεγάλο ζήτημα των προτεραιοτήτων και επιλογών στην κατανομή των Κοινοτικών εισροών (Εθνικό Σχέδιο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας - Ελλάδα 2.0 και όσα θα ακολουθήσουν). Για ό,τι αφορά το πόσο σημαντικό είναι να διακρίνει η πολιτική τέτοιες προτεραιότητες, αξίζει να θυμηθούμε ένα άλλο πρόσωπο της πραγματικής Ανανεωτικής Αριστεράς, τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη. Αλλά ποιά από τα σημερινά πολιτικά κόμματα, δεξιά, αριστερά, κεντρώα ή άλλα, βλέπουν τέτοια πράγματα ως πολιτική τους υποχρέωση; Αστεία πράγματα. Η συρρίκνωση της αντιπολιτευτικής τακτικής στο ρόλο του δικηγόρου και του εισαγγελέα εμποδίζει κάθε ενασχόληση με δημιουργική πολιτική.
Ποιό από τα υπάρχοντα κόμματα (είτε τα αποκαλούμε δεξιά, είτε κεντρώα, είτε αριστερά) νοιάζεται, άν σε σύγκριση με κανονικές ευρωπαικές χώρες ή περιοχές (π.χ. με την Πορτογαλία, με την Βουλγαρία ή με το ...νησί της Σαρδηνίας), η κατάσταση είναι αυτή που φαίνεται στον χάρτη;.
 |
| Το ευρωπαïκό δίκτυο σιδηροδρόμων και η «λευκή του τρύπα»: Η Ελλάδα έχει σχεδόν μηδενικό δίκτυο σιδηροδρόμων, ωστόσο κατάφερε να έχει το πιο επικίνδυνο δίκτυο σιδηροδρόμων στην ήπειρό μας |
*** Εν έτει 2024, η πολιτική παρακμή της όλη «Ριζοσπαστικής Αριστεράς» έχει πολλές εκφράσεις. Μια από τις πιο εύγλωττες είναι ο ενσυνείδητος δανεισμός του λόγου και της επιχειρηματολογίας των «ριζοσπαστών» της (κατά την κρατούσα άποψη) «απέναντι όχθης»:
Το Politico ανήκει στον Όμιλο ΜΜΕ Axel Springer SE. Το πλειοψηφικό πακέτο μετοχών του Ομίλου αυτού κατέχεται από το αμερικανικό hedge fund ΚΚR. Η ερευνητική δημοσιογραφία και η εφημερίδα Guardian απέδειξαν
ότι το επενδυτικό σχήμα ΚΚR είναι απολύτως εξειδικευμένο στην
χρηματοδότηση του κλάδου της ναυτιλιακής μεταφοράς πετρελαιοειδών. Ρωσικών, Αραβικών και
άλλων.
Ο
κόσμος το 'χει τούμπανο. Όμως μερικοί α λα Γκρέκα «αντίπαλοι του
καπιταλισμού» κάνουν πως δεν ξέρουν τι τρέχει και μυρίζει στον Πειραιά, στο Φάληρο και στον Λακωνικό Κόλπο.
Και καμαρώνουν για τις «έγκυρες» πηγές της αριστερής προπαγανδιστικής τους προσπάθειας.
Εδώ και πολύ καιρό, το copy-paste από το Politico του πετρελαιο-Hedge-fund ΚΚR και της παλαιογερμανικής Axel Springer SE έχει γίνει καθημερινή συνήθεια σε ΜΜΕ προσκείμενα στην «Ριζοσπαστική Αριστερά». Συνήθεια εξίσου προσφιλής, όσο είναι σε ενημερωτές μας από τα ΜΜΕ αμεσότερα εμπλεκομένων με τον εν λόγω επιχειρηματικό κλάδο. 
Αλεσσάντρο Λεογκράντε: Ο Ενρίκο Μπερλινγκουέρ (1922 - 11 Ιουνίου 1984) εναντίον του καταναλωτισμού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου